నేనూ.. మీ రాంజీగోండును..

నేనూ.. మీ రాంజీగోండును..
( మన కోసం పాణాలు ఇచ్చిండ్రు.. జర ఓపిక జేస్కోని సదువుండ్రి..)

‘‘ఎండనక.. వాననక.. నిత్యం నవ్వుతూ నిండుగా ఉన్న నన్ను జూసి మస్తుమంది గీయన ఓళ్లుబై.. అని అడుగుతుంటే గమ్మతనిపిస్తది. ఒక్కోపారి.. నవ్వస్తది. ఇగ రోడ్డు మీద పోయేటోళ్లల గొంతమంది దగ్గరకచ్చి మరి బోర్డు మీద రాసిన నా పేరు జూసి.. ఆహా ఈయన పేరు గిదా.. అని సూసుకుంట పోతరు. అరెరె.. మాటల్లవడి సెప్పుడు మర్సిన.. అసలు నేను యాడున్నది.. నేనొళ్లన్నది చెప్పలె కదా. నిమ్మల గడ్డ మీద చైన్‌గేట్‌ అడ్డ కాడికస్తే.. ఎర్రటి దిమ్మె మీద.. బంగారు రంగుల మెరిసిపోత.. బుర్రమీసాలతో.. నెత్తికి పట్కాసుట్టి కనిపిస్త.. అవ్‌.. నేనే మీ రాంజీగోండును. మీవోణ్ణి.. మీకోసం పోరాడినోణ్ణి.. పాణాలు అర్పించినోణ్ణి. మరి గిన్నేళ్లు లేంది.. గిప్పుడెందుకు ముందటికచ్చినవ్‌.. గీ ముచ్చట పెడుతున్నవంటరా.. ఏం లే.. *మళ్ల సెప్టెంబర్‌ 17 విమోచనదినం.. అచ్చింది* కదా. అప్పటిరోజులు.. అంతకు ముందు మేం జేసిన పోరాటాలు యాదికొచ్చినై. అడవి బిడ్డలుగా ఉన్న మేం ఆఖరి శ్వాసదాకా ఎందుకు పోరాడినం..? ఒకళ్లం కాదు.. ఇద్దరం కాదు... వెయ్యి.. వెయ్యిమందిమి ఒకేపారి పాణాలను ఎందుకు ఇడిసినం..? కుమ్రంభీముడు ఏంటికి తుపాకి వట్టిండు.. తనెందుకు పాణాలు ఇడిసిండు..? ఇట్ల... ఎన్నో ఏండ్ల సంది.. చెప్పాలనుకున్న ఎన్నో ముచ్చట్లు గుండెలోపల గూడుకట్టుకుని ఉన్నయ్‌. ఈ విగ్రహానికి గుండేంది.. గూడేంది.. అందులో ముచ్చట్లేంది.. అని ఇసిత్రం గాకండి. దేశం కోసం పాణాలు ఇడిసినోళ్లను ఏమంటరు.. ‘అమరులు’ అనే గదా.. అంటే ఏంది ‘మరణం లేనోళు’్ల అనే గదా. అందుకే మేం యాడికి బోలే.. నిత్యం ఈడనే ఉండి నిమ్మలను సూసుకుంట మురిసిపోతం. అవ్‌గన్నీ అసలు ముచ్చట మొదలు జెప్పుకుందాం.. ఏళ్లకిందట ఉన్నదంతా ఆళ్ల రాజ్యమేనంటూ ఊళ్లకు ఊళ్లను చెరబట్టిండ్రు గా తెల్లటోళ్లు. ఇగ ఆళ్లకు మన పట్నం రాజులూ వంగి.. వంగి సలాములు పెట్టిండ్రు. ఇళ్లిద్దరూ కలిసి.. ఊళ్లు సాలవన్నట్లు మన అడవుల మీద పడ్డరు. కొండలు, గుట్టలల్ల పచ్చటి చెట్లలల్ల దొరికే ప్రకతి సంపదను నమ్ముకుని బతికేటోళ్ల మీద జులుం జేసిండ్రు. అప్పటికే ఊళ్లను నాశనం జేసిండ్రు. ఇగ ఇప్పుడు అడవి బిడ్డల గూడేలనూ నాశనం జేసుడు మొదలు వెట్టిండ్రు. జంగలంతా మాదే.. మేం జెప్పినట్లే మీరినాలె అంటూ పెద్దరికం షురూ జేసిండ్రు. ఇననోళ్లను సంపతందుకూ ఎనిక్కి రాలేదాళ్లు. తెల్లోళ్లు, ఈ పట్నమొళ్లు మనల్ని ఖతం చేయతందుకు అచ్చిండ్రని అందరూ గుబులు వడ్డరు. అప్పటికే ఎక్కడోళ్లక్కడ అడివిని ఇడిసిపెట్టి పోతందుకు సిద్దమైండ్రు. గప్పుడు నాకనిపిచ్చింది. దేశమంతా మాదేనని అచ్చినోళ్లు.. మనం ఇంకోకాడికి పోతే రాకుండా ఉంటరా.. అని. అంతే.. ఒక్కటే అనుకున్న పుట్టిపెరిగిన ఊరును.. ఆడిపాడిన అడివిని ఇడిసిపెట్టేది లేదు. పాణమున్నదాకా ఇన్నే ఉండుడు. అంతే ఇగ.. తెల్లోళ్లను, హైదరబాదు నవాబులను ఎదిరించాలని గట్టిగ అనుకున్నం. ఇందుకు గూడేలను, ఊళ్లను ఏకం జేసే పని మొదలువెట్టినం. అందరు గలిసి నన్నే నాయకుడని ముందట నిలవెట్టిండ్రు. నావోళ్ల కోసం.. ఈ భూమాతకోసం.. పాణాలిచ్చేతందుకైనా సిద్ధమని ముందటికచ్చిన. ఇగ మన ఊళ్లమీదికి.. గూడేల మీదికి.. అడివిమీదికి అచ్చినోళ్లు ఓళ్లైనా కొట్లాడుడే. మరి.. ఆళ్ల దగ్గర్నేమో తుపాకులు, పిరంగులు, పిస్తోళ్లున్నయ్‌. ఆళ్ల తోటి కొట్లాడాలంటే మాదగ్గర తుపాకుల్లేవు.. పిరంగులూ లేవు. ఉన్నవల్ల బరిసెలు, బాణాలు.. వొడిసెలు.. అంతకుమించి గుండెల నిండా అడివితల్లి మీద.. ఈ భూమి మీద ప్రేమ. యాడికెళ్లో దూరదేశం నుంచి అచ్చినోళ్లు.. మా అడివిల జులుం జేసుడేంది.. మా భూతల్లిని చెరవట్టుడేంది.. మా మానపాణాలతోని ఆడుకునుడేందన్న కసితోనే ఉన్నం. ఉట్టి చేతులతోనే సంపెత్తం కొడుకులని.. అని మా గోండువీరులంటుంటే నాకు మస్తు ధైర్యమొస్తుంది. మేమంతా ఒక్కటైనట్లు గా నవాబులకు.. గా తెల్లోళ్లకు తెలిసింది. ఇగ నిమ్మల కలెక్టర్‌ మా మీదికి సైన్యాన్ని పంపిండు. ఇగసూడు.. ఆ సైనికులకు అడివిల సుక్కలు సూపెట్టినం. గుట్టల మధ్యల, చెట్ల నడుమల దాక్కుంటా ఒక్కొక్కళ్లను ఖతం జేసినం. మావోళ్లు అన్నట్లే.. ఉట్టి చేతులతోనే చిరుతపుల్లుల్లెక్క ఆంగ్లేయులు.. అప్పటి హైదరాబాద్‌ రాజు సైనికుల మీదవడి మట్టుబెట్టిండ్రు. దీంతోటి ఆళ్లకు మామీద మరింత కోపమొచ్చింది. ఇగ ఈళ్లను ఇడిసిపెట్టదని కలెక్టర్‌ ఈసారి మస్తుమంది సైన్యాన్ని, తుపాకులనిచ్చి పంపిండు. మేం ఒక్కతాట ఉంటే దొరికి పోతమని నిమ్మల సుట్టూ ఉన్న అడివిల తలోదిక్కు పోయినం. గుట్టలు.. గోదావరి నదిని ఆసరాగా చేసుకుని ఆళ్లమీద పోరాటం జేసినం. ఈ పోరుల మావోల్లు కూడ పాణాలు ఇడిసిండ్రు. అయినా ఒక్కళ్లు గూడ పారిపోలే. ఒకటిగాదు.. రెండుగాదు.. నెలలకు నెలలు ఆళ్లకు సుక్కలు సూపెట్టినం. మస్తుమందిని మట్టుబెట్టినం. అడివి బిడ్డలమైన మమ్మల్ని జంగల్‌ల సంపుడు కష్టమని నిమ్మల కలెక్టరు గుర్తువట్టిండు. మస్తు సోంచాయించి.. మా మీద దొంగదెబ్బ కొట్టిండు. అట్ల మమ్మల్ని దొరకవట్టిండు. కసిదీరా.. మమ్మల్నందరినీ కొట్టుడు కొట్టిండ్రు.. ఇళ్ల సావును జూసి.. ఇగ ముందు మనకోళ్లు ఎదురురావద్దని.. ఒకళ్లం కాదు.. ఇద్దరం కాదు.. వెయ్యిమంది అడివి బిడ్డలను..
నిమ్మలకెళ్లి ఎల్లపల్లికి వోయే దారిల ఉన్న పెద్ద మర్రిచెట్టుకు ఉరిదీయుమని కలెక్టరు ఆదేశించిండు. నన్నైతే మస్తు కొట్టిండ్రు.. నువ్వేగదా ఇళ్లందరికి నాయకుడంటూ కాళ్లుచేతులు ఇరిగేదాకా కొట్టిండ్రు. అందరినీ మర్రిచెట్టుకాడికి దీసుకపోయి.. ఒక్కపారే వెయ్యిమందికి *ఉరితాడేసి బిగించిండ్రు.. అయినా మేం ఏడలే.. గింతగూడ భయపడలె.. బాధపడలె.. ఎందుకంటే మేం మా భూతల్లి పరాయిదేశమొళ్లకు బానిసకావద్దని ధర్మపోరాటం జేసినం. ఆ అమ్మకోసం పాణాలిచ్చెతందుకైనా సిద్ధమని ముందే అనుకున్నం. అందుకనే నవ్వుకుంట ఆ భారతమ్మ కోసం ఉరితాళ్లకు వేలాడినం. తాడు మెడకు బిగిసిన కొద్ది.. పాణం మెల్లగ పోతున్న కొద్ది.. అనిపిచ్చింది.. అమ్మా.. ఇంక జన్మంటూ ఉంటే నీ బిడ్డగనే పుట్టాలె అని. మా ఊపిరి ఆగిన పర్వలే.. మా పాణాలు పోయిన పర్వలే.. మా అడివి మావోళ్లకే ఉండాలె.. మా భారతమ్మ మాత్రం బానిస కావద్దని అనుకుంటనే కొనపాణాలనూ ఇడిసినం.*
         మా పీడ విరగడైందని తెల్లోడు.. హైదరబాదును ఏలేటోడు.. అనుకున్నా.. మా చావు మాత్రం మస్తుమందికి ఆదర్శమైంది. జల్‌.. జంగల్‌.. జమీన్‌ మాదేనంటూ ఆళ్లు చేసిన అఘాయిత్యాలు అన్నీఇన్నీ కావు. వీటిని ఎదిరించేంతందుకు మళ్ల కొన్నేళ్లకే మా అడివిలో పుట్టిన పులిబిడ్డ కుమ్రంభీముడు తుపాకులు చేతపట్టిండు. నిజామొడి మీదికి లగించి ఉరికిండు. జల్‌.. జంగల్‌.. జమీన్‌ మీద మీకెందిరా హక్కు అని ఆ పిశాచిని ముప్పతిప్పులు వెట్టిండు. ఆ పులిబిడ్డనూ ఎదుర్కొనే దమ్ములేక దొంగదెబ్బ తీసే సంపిండ్రు. అప్పుడు మస్తు బాధపడ్డ. కని.. మా పాణత్యాగాల తర్వాత భీముడు అస్తే.. కుమ్రం పాణమిడిసినంక ఎంతోమంది వీరులు పుట్టుకొచ్చిండ్రు. దేశమంతటా.. భగత్‌..ఆజాద్‌.. నేతాజీ.. అల్లూరి.. ఇట్ల ఎంతోమంది మాలెక్కనే పాణాలను తల్లి కోసం ఇడిసిండ్రు. మా అసుంటి అమరుల పాణత్యాగాలతోని దేశమంతట 1947 ఆగస్టు 15న తెల్లోడి నుంచి స్వతంత్రమొచ్చింది. కని.. మన హైదరబాద్‌ల ఉండే నిజాము మాత్రం కుర్సి ఇడిసిపెట్టకుండ.. రజకార్లతోని మస్తు అఘాయిత్యాలు జేసిండు. ఆళ్ల మీద మన స్వతంత్ర సమరయోధులు మస్తుమంది కొట్లాడిండ్రు. అప్పటికీ నిజామొడు ఇనలే. ఇగ గప్పుడు దేశానికి హోంశాఖ మంత్రిగ ఉన్న పెద్దమనిషి సర్దారు వల్లభభాయ్‌ పటేలే సైన్యాన్ని ఎంటేసుకుని హైదరబాదుకు అచ్చుడు షురూ జేసిండు. ఆ సైన్యం దగ్గరికి రాంగనే.. గప్పుడు నిజాముకు బుగులు వడ్డది. దెబ్బకు 1948 సెప్టెంబర్‌ 17రోజున తానే గా ఉక్కుమనిషి పటేల్‌ తాటికి వోయి.. వంగి వంగి సలాములు వెట్టి హైదరబాదును అప్పజెప్పిండు. గప్పుడు గా నిజాం పిశాచం నుంచి మనకు విముక్తి లభించింది. గా రోజునే.. తెలంగాణ విమోచన దినంగా జరుపుకుంటున్నం. సమజైంది గదా.. మనకెట్ల స్వతంత్రమొచ్చిందో.
 *అవ్‌ గన్ని* ..
ముచ్చట్ల వడి సెప్పుడు మర్సిన. ఓసార్లు.. ఓ పెద్దలు.. ఓ పిల్లగాండ్లు.. జర మా గురించి పట్టించుకోండ్రి. మమ్మల్ని ఉరిదీసిన మర్రిచెట్టు ఎప్పుడో గాలికి పడిపోయింది. గాడ ఏదో మ్యూజియం.. అమరధామం.. కడతమన్నరు.. ఇప్పటిదాకా దిక్కులేదు. అప్పట్ల తెలంగాణ ఉద్యమంల ఓ స్థూపమైతే కట్టిండ్రు. చైన్‌గేట్‌ కాడ నా బొమ్మ పెట్టిండ్రు. కని.. అప్పటికెళ్లి పట్టించుకునుడు మాత్రం మరిసిండ్రు. నా బొమ్మకాడ సూడుండ్రి ఎట్లుంటదో.. సుట్టూ బండ్లు వెడతరు. నా పక్కనే బజ్జీలు అమ్ముతరు. నా దిమ్మె మీద కూసోనే మందు కొడతరు. ఏం జెప్పాలె.. నాబాధ.. జర ఇప్పటికైనా పట్టించుకోండ్రి సార్లూ. సరే ఇగ పోయస్తా.. ఏదో విమోచనదినం గదా అని అప్పటి ముచ్చట్లన్నీ జెప్పిన గంతే.. నమస్తే.’’

( ఈసారైనా పాలకులు.. అధికారుల మనసు కరిగి, మన కోసం ప్రాణాలు అర్పించిన ఆ వీరుల స్మారకాలను గుర్తించి, కనీసం ఒక రూపం ఇవ్వాలని.. రాంజీగోండు విగ్రహం మందుబాబులకు అడ్డాగా కాకుండా చేయాలని ఆశిస్తూ..)
- ఓ నిర్మల్ వాసి..
🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏